Τα πανεπιστήμια, που κάποτε υπήρξαν τα προπύργια της λογικής και της αναζήτησης της αλήθειας, σήμερα μοιάζουν να παραδίδονται στις σειρήνες της ιδεολογίας και του παραλογισμού.
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της υποχώρησης, είναι
η προώθηση της θεωρίας,που διαχωρίζει το βιολογικό από το κοινωνικό φύλο.
Η θεωρία αυτή, υποστηριζόμενη από μια φανατική μειονότητα, επιχειρεί να πείσει την κοινωνία, ότι το φύλο δεν είναι ζήτημα βιολογίας, αλλά κοινωνικής «κατασκευής» και προσωπικής «επιλογής».
Ας αναλύσουμε, όμως, τι πραγματικά κρύβεται πίσω από αυτή τη θεωρία και γιατί προωθείται τόσο έντονα.
Η θεωρία των κοινωνικών φύλων είναι, στην ουσία, ένα εργαλείο για την αποδόμηση των παραδοσιακών αξιών και θεσμών που συγκροτούν την κοινωνία.
Η οικογένεια, ως θεμέλιο της ανθρώπινης ύπαρξης, βασίζεται στον διακριτό ρόλο του άνδρα και της γυναίκας.
Η ανατροπή αυτής της θεμελιώδους διάκρισης, οδηγεί στην αποσταθεροποίηση της οικογένειας, κάτι που εξυπηρετεί όσους επιθυμούν ,μια κοινωνία χωρίς σαφείς δομές και όρια.
Η απώλεια αυτών των σταθερών ανοίγει τον δρόμο για την επιβολή νέων «κανόνων» από εξωτερικούς παράγοντες, είτε αυτοί είναι κρατικοί μηχανισμοί είτε πολυεθνικές που θέλουν να μετατρέψουν τον άνθρωπο, σε έναν πλήρως «εύπλαστο» και ελεγχόμενο καταναλωτή.
Η προώθηση της ιδέας ότι το φύλο είναι ρευστό και κοινωνικά καθοριζόμενο, εντάσσεται στη γενικότερη ατζέντα της πολιτικής ορθότητας.
Η πολιτική ορθότητα, αν και φαινομενικά προωθεί τη συμπερίληψη και την ισότητα, στην πραγματικότητα λειτουργεί ως εργαλείο ελέγχου της σκέψης.
Επιβάλλει τη σιωπή σε όσους διαφωνούν και καθιστά τις παραδοσιακές απόψεις «παρωχημένες» ή ακόμα και «επικίνδυνες».
Οι πανεπιστημιακοί που προωθούν αυτές τις θεωρίες, συχνά υπηρετούν μια συγκεκριμένη ιδεολογία που επιδιώκει να ελέγχει τη γλώσσα, τις ιδέες και, τελικά, την ίδια την ελευθερία της σκέψης.
Μέσω της χειραγώγησης του τρόπου που μιλάμε και σκεφτόμαστε, καθίστανται οι κύριοι διαμορφωτές της κοινωνικής πραγματικότητας.
Πίσω από την ατζέντα αυτή κρύβεται και ένας ισχυρός οικονομικός παράγοντας η εμπορευματοποιηση της ταυτότητας .
Οι πολυεθνικές εταιρείες βλέπουν την ταυτότητα φύλου ως μια νέα αγορά.
Οι «ρευστές ταυτότητες» σημαίνουν νέα προϊόντα, νέα υπηρεσίες και νέες δυνατότητες εκμετάλλευσης.
Από την επέκταση των καλλυντικών και της μόδας μέχρι τη φαρμακευτική βιομηχανία (ορμονοθεραπείες, επεμβάσεις), οι εταιρείες βλέπουν στην αποδόμηση του φύλου μια ανεξάντλητη πηγή κέρδους.
Παράλληλα, οι οργανισμοί που προωθούν αυτήν την ατζέντα εξασφαλίζουν τεράστια χρηματοδότηση από κυβερνήσεις και ιδρύματα που θέλουν να προβάλλουν ένα «προοδευτικό» πρόσωπο.
Στην πραγματικότητα, όμως, η οικονομική αυτή στήριξη ενισχύει την εξάρτηση από τις ίδιες αυτές δομές εξουσίας, ελέγχοντας ποιος μιλάει και ποιος σιωπά.
Comments are closed.