Πώς ο Βασιλειάδης έσωσε τον ΣΥΡΙΖΑ παραιτούμενος – και άλλα παραμύθια για να κοιμάσαι υπουργός. 

Ο Γιώργος Βασιλειάδης υπογράμμισε την ανάγκη για ένα νέο κίνημα στο χώρο της Αριστεράς.

Το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων έβαλε ο Γιώργος Βασιλειάδης στην ομιλία του στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το βράδυ της Παρασκευής.

Πριν ξεκινήσουμε, αγαπητοί αναγνώστες, ας κάνουμε μια μικρή παρουσίαση του πρωταγωνιστή μας.

Μην αγωνιάτε: δεν πρόκειται να μάθετε κάτι σημαντικό.
Γιατί ο κ. Γιώργος Βασιλειάδης δεν είναι Ο Πολιτικός, αλλά μια πολιτική οφθαλμαπάτη.

Μίλησε στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, έριξε ευθύνες εκτός από του εαυτό του, και ανακοίνωσε ότι… δεν θα είναι καν υποψήφιος για το κόμμα που θέλει να “αλλάξει”.
Συνέχισε να ζει μεταξύ μας.

Μείνετε μαζί μας για το κύριο άρθρο:
“Πώς ο Βασιλειάδης έσωσε τον ΣΥΡΙΖΑ παραιτούμενος – και άλλα παραμύθια για να κοιμάσαι υπουργός”.

Αν διαβάζει αυτό ο κ. Βασιλειάδης, ας ηρεμήσει.
Έχουμε ήδη ξεχάσει ότι το γράψαμε. 

Αν κάτι αξίζει βραβείο ερμηνείας στα πολιτικά συνέδρια, αυτό είναι σίγουρα η ομιλία του Γιώργου Βασιλειάδη, ο οποίος ανέβηκε στο βήμα του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ για να μας προειδοποιήσει – σαν νέος προφήτης του καναπέ – ότι χρειαζόμαστε επειγόντως ένα «νέο κίνημα».

Που, φυσικά, δεν θα το ηγηθεί ο ίδιος.
 Όχι, μην παρεξηγείτε, δεν είναι γιατί δεν θέλει.
Είναι γιατί είναι τόσο σεμνός, που αποφάσισε να μείνει στο περιθώριο… να κάνει κριτική.
Από τα εξωτερικά του πράγματος.
Έτσι κάνουν οι ήρωες της αριστερής σκηνής όταν πέφτει η αυλαία.

Μίλησε για όλα.
Για τη γελοιοποίηση του κόμματος, για τα στελέχη που βούλιαξαν τον ΣΥΡΙΖΑ στον βάλτο, για τη σιωπή και την υποκρισία.

Μίλησε με το πάθος ενός θεατή που βλέπει την ομάδα του να χάνει, αλλά αποφεύγει να να μας πεί, πως αναγνώρισε την ομοσπονδία του Μuay Thai.
Η αυτοκριτική του ήταν τόσο τολμηρή, που παρέλειψε εντελώς την προσωπική ευθύνη.
Ήταν λες και δεν υπήρξε ποτέ Υφυπουργός.
Ένα φάντασμα της Αριστεράς με το όνομα ΣΥΡΙΖΑ, που ξύπνησε μόνο για να μιλήσει για… τεχνητή νοημοσύνη.
Α, ναι. Γιατί το μέλλον ανήκει σε όσους ξέρουν να αλλάζουν θέμα όταν αρχίζουν τα δύσκολα.

Κι εκεί που περιμέναμε τουλάχιστον να ακούσουμε κάτι ειλικρινές, μας σερβίρει τη μεγάλη πολιτική του σύλληψη: ότι όλα πρέπει να αλλάξουν, «όχι με ασπιρίνες, αλλά με ολική αναγέννηση».

Εδώ γελάνε.
Ο άνθρωπος που υπέγραψε τη χειρότερη πολιτική αναγνώριση στον ελληνικό αθλητισμό, λίγους μήνες πριν τις εκλογές, τολμά να μιλά για αναγέννηση.

Το 2018, σε μια απεγνωσμένη προεκλογική προσπάθεια εξαγοράς εντυπώσεων, αναγνώρισε ομοσπονδία του Muay Thai που εμφανίστηκε από το πουθενά, την ώρα που η πραγματική ομοσπονδία – αυτή που έφερε το άθλημα στην Ελλάδα και αγωνίστηκε επί 25 χρόνια – έμενε στο περιθώριο.
Τόση αξιοκρατία.
Τόση διαφάνεια.
Τόσο «νέο κίνημα».
Αλλά μην τον παρεξηγείτε.
Ήταν απλώς μια ακόμα μικρή πράξη σ’ ένα μεγάλο σχέδιο που κανείς δεν κατάλαβε – ούτε ο ίδιος.
Σήμερα, αφού η πραγματικότητα χτύπησε την πόρτα, αποφάσισε να μας καλέσει να ξαναχτίσουμε τον χώρο της συγκεκριμένης Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ πάλι με  νέο όραμα, νέα έφοδο στον ουρανό και νέα… αμνησία.

Γιατί αυτό ζητά από εμάς ο κ. Βασιλειάδης: να ξεχάσουμε.

Να ξεχάσουμε τις υπουργικές του αποτυχίες, τις παραγοντίστικες εξυπηρετήσεις, τη σιωπή του όταν διαλυόταν η αξιοπιστία του αθλητισμού, τη συμβολή του στη συνολική απογοήτευση της κοινωνίας από την πολιτική.

Μόνο που ο κόσμος δεν ξεχνά.
Και η κοινωνία – αυτή που «μας έχει γυρίσει την πλάτη», όπως παραδέχτηκε – δεν γυρνά πίσω με ωραία λόγια και συναισθηματικές κορώνες.

Θέλει αλήθεια, ευθύνη και κυρίως παραίτηση από τη δημόσια σφαίρα όλων όσων απέτυχαν και συνεχίζουν να υποκρίνονται ότι διαθέτουν σχέδιο.

Οπότε, κύριε Βασιλειάδη, με όλο τον σεβασμό που δεν απομένει, μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσετε να ασχολείστε με την πολιτική;

Δεν το λέμε από κακία.
Το λέμε γιατί, αν όντως επιθυμείτε ένα νέο κίνημα, ίσως το πρώτο μεγάλο βήμα είναι να μην είστε εσείς μέρος του.
Άλλωστε, όπως λένε και στις πολεμικές τέχνες που τόσο πρόχειρα χρησιμοποιήσατε ως πεδίο πελατειακής τακτοποίησης:
Αυτός που δεν ξέρει πότε να αποσυρθεί, χάνει τον σεβασμό.

Σας αξίζει τουλάχιστον μια τίμια ήττα. Όχι άλλη μια κακή παράσταση.

Κλείνοντας:
Αυτός είναι λοιπόν ο Γιώργος Βασιλειάδης.

Υπουργός χωρίς έργο.

Κριτικός χωρίς αυτογνωσία.

Συνέδριο χωρίς συνέπεια.

Και το πιο τραγικό;
Ακόμα και το “αστείο με το Muay Thai” που τον κράζουμε 6 χρόνια… δεν τον έκανε περίεργο. Απλώς επιβεβαίωσε ένα νόμο:

Στην Ελλάδα, μπορείς να είσαι υπουργός, να αναγνωρίσεις άθλημα, και να μην σου μείνει ΤΙΠΟΤΑ. Ούτε καν μια ανάμνηση. Ούτε καν ένα μίσος.”