Η αυξανόμενη βία ανήλικων: Μια κοινωνική πυρκαγιά που απαιτεί άμεση παρέμβαση

Επιθέσεις, εκφοβισμός και η ανάγκη για ολοκληρωμένη στρατηγική από κράτος, σχολεία και οικογένειες

Στο πλαίσιο μιας εντυπωσιακής – και τρομακτικής – αύξησης της βίας μεταξύ ανηλίκων, η πρόσφατη επίθεση δύο κοριτσιών (14 και 16 ετών) σε μια 14χρονη έξω από το Γυμνάσιο Μενεμένης, έδειξε για άλλη μια φορά πόσο επείγουσα είναι η ανάγκη για δράση.
Το περιστατικό, που καταγράφηκε σε βίντεο και “ποζάρισε” στα social media, συνοδεύτηκε από τη σύλληψη των δραστών αλλά και δύο μητέρων για παραμέληση εποπτείας.
Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει: Πώς αντιμετωπίζουμε αυτή την εκτροπή;

Σύμφωνα με αστυνομικά στοιχεία, η συμμετοχή κοριτσιών σε επεισόδια βίας αυξήθηκε κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια (20-24%), ενώ το ηλικιακό όριο των δραστών πέφτει συνεχώς.

Η βία μεταξύ παιδιών δεν είναι απλά μεμονωμένα περιστατικά, αλλά εμφανίζει οργανωμένα χαρακτηριστικά και ψηφιακή θεαματικότητα, με τα social media να λειτουργούν ως ενισχυτικά του φαινομένου.

Η κυβέρνηση παρουσίασε πρόσφατα μια εθνική στρατηγική κατά της βίας, με 69 μέτρα που αφορούν 10 υπουργεία.
Ωστόσο, όπως τόνισε η ειδική σε πρωινό κανάλι , “κανένα υπουργείο μόνο του δεν αρκεί”. Η αντιμετώπιση απαιτεί συνεργασία:

Σχολεία: Εκπαιδευτικοί και ψυχολόγοι πρέπει να εντοπίζουν επικίνδυνες συμπεριφορές νωρίς.
Προτάσεις όπως η μετατροπή της “αποβολής” σε εποικοδομητική διαδικασία (π.χ. κοινωνική εργασία εντός σχολείου) κερδίζουν έδαφος.

Οικογένειες: Η έλλειψη εποπτείας και η καθημερινή απουσία γονέων λόγω εργασίας εγκαινιάζουν κύκλους βίας.

Κοινωνία: Η τοπική αλληλεγγύη και η υποστήριξη θυμάτων (π.χ. μέσω των “Σπιτιών του Παιδιού”) είναι ζωτικής σημασίας.

Νέες προτάσεις: Από τα “Τεχνικά Γυμνάσια” έως τη ψυχολογική υποστήριξη

Η στρατηγική εστιάζει σε δύο άξονες:

1. Προσφορά εναλλακτικών μονοπατιών, όπως πιλοτικά “Τεχνικά Γυμνάσια” για μαθητές που δεν ταιριάζουν στο ακαδημαϊκό μοντέλο, μειώνοντας τη σχολική διαρροή.

2. Επέκταση της προστασίας θυμάτων: Κάθε παιδί θύμα εγκλήματος θα πρέπει να λαμβάνει ψυχολογική και νομική υποστήριξη, ανεξάρτητα από τον τύπο της βίας που υπέστη.

“Κανείς δεν θέλει μια κοινωνία χωρίς βία, αλλά μπορούμε να την ελέγξουμε”

Η δήλωση της συνοψίζει την πρόκληση: Η βία δεν θα εξαφανιστεί, αλλά η πολιτεία οφείλει να προλαμβάνει, να προστατεύει τα θύματα και να επανορθώνει τους δράστες.
Η επιτυχία εξαρτάται από την ενότητα δράσης και την εφαρμογή των μέτρων χωρίς υστερόγραφα.

Τέλος, η ερώτηση παραμένει: Θα μπορέσουμε να δράσουμε πριν είναι πολύ αργά;