Ο Κru Γιώργος Γκιόκας δίνει συνέντευξη στο δάσκαλο του μέσα απο τις φυλακές Τρικάλων.

Ο Δάσκαλος, ο Μαθητής, και τα Σίδερα που Δεν Χωρίζουν Ψυχές!
Ο χαρακτήρας του Kru ειναι εδω!
Αποτυπώνεται μέσα από τις απαντήσεις του: ευγενής, σεβαστικός, πιστός, ανθεκτικός, γεμάτος αγάπη και υπηρεσία, βαθιά ηθικός, με ακλόνητη πίστη στοn Δάσκαλο του και στην Τέχνη του MUAY THAI!
Το επίκεντρο δεν έιναι η φυλακή αλλά  η ψυχή, η ηθική και η φιλοσοφία των πολεμικών τεχνών όπως εκέινος το βιώνει!
Ένας μαθητής, τριάντα χρόνια πιστός στη διαδρομή των πολεμικών τεχνών, μιλά από τις φυλακές Τρικάλων για τις αξίες, τη στάση ζωής και την αληθινή ελευθερία, σε μια συγκλονιστική τηλεφωνική εξομολόγηση προς τον Δάσκαλό του – Δάσκαλο και δημοσιογράφο ταυτόχρονα – που τον καθοδήγησε από παιδί ως το Φως.

Προλογικό σημείωμα του Δασκάλου
Δεν είναι εύκολο για έναν δάσκαλο να βάλει σε λέξεις την πορεία ενός μαθητή που βάδισε πλάι του επί δεκαετίες.
Ο Κru Γιώργος μπήκε στην σχολή παιδί  μέσα από τις ρωγμές της κοινωνίας, ψάχνοντας πυξίδα.
Με ακολούθησε αδιάκοπα, με πίστη και ευγνωμοσύνη, χωρίς ποτέ να προδώσει τις αρχές και τις αξίες των πολεμικών τεχνών.
Δεν ήταν ποτέ ο πιο εκρηκτικός, ούτε ο πιο προικισμένος σωματικά.
Ήταν όμως εκείνος που ήξερε να ακούει. Να παρατηρεί. Να σέβεται. Να σιωπά και να μαθαίνει. Γι’ αυτό και η Τέχνη του Muay Thai τον αγκάλιασε.
Γι’ αυτό και μεταμορφώθηκε.
Γι’ αυτό και τώρα, ακόμα και έγκλειστος – άδικα, μα περήφανα – παραμένει Ελεύθερος.

Αυτή η συνέντευξη είναι κάτι παραπάνω από ανταλλαγή λόγων.
Είναι κατάθεση ψυχής.
Είναι μια υπενθύμιση στους νέους πως οι επιλογές είναι η μοίρα τους.
Κι ότι η αφοσίωση σε έναν Δάσκαλο, σε μια Αρχή, σε μια Τέχνη, μπορεί να τους γλιτώσει από τη φωτιά – ή να τους δώσει τη δύναμη να την περάσουν αλώβητοι.

Μια σκηνή σχεδόν μεταφυσική: δυο φωνές συναντώνται μέσα από τη θαμπή γραμμή ενός τηλεφώνου φυλακής.
Στη μια άκρη του ακουστικού, εγώ – ένας δημοσιογράφος, αλλά πάνω απ’ όλα ο μοναδικός Δάσκαλός του.
Στην άλλη, ο Γιώργος, ο μαθητής μου που από παιδί με εμπιστεύθηκε σε εκείνο το υπόγειο στην οδό Ιφικράτους, στο Παγκράτι.
Από το 1992 μέχρι και σήμερα Πιστός, Σεμνός, Ακέραιος.
Σήμερα κρατούμενος, όχι για όσα πραγματικά είναι, αλλά για λάθη του κόσμου που δεν είναι έτοιμος να διαχειριστεί αγνότητα και αυθεντικότητα.

Αυτή η συνέντευξη δεν έχει στόχο τη δημοσιογραφική αναπαραγωγή γεγονότων.

Είναι μια κατάδυση στην ψυχή, μια προσπάθεια να φωτιστούν όσα μένουν αθέατα πίσω από τους τοίχους.
Να γίνει η φωνή γέφυρα και όχι τείχος.
Να θυμίσει στους νέους ότι οι επιλογές τους, οι παρέες τους, ο δρόμος που θα βαδίσουν, είναι κρίσιμοι.
Και πως ακόμα κι όταν όλα δείχνουν σκοτεινά, η Αγάπη,η Τέχνη, η Πίστη και ο Σεβασμός μπορούν να είναι το φως που δεν σβήνει.
Kru Γιώργος(Κεραυνός-Savage) ο Μαθητής που δεν λύγισε ποτέ!

Κru Γιώργος: «Η Τέχνη μας… δεν ήταν ποτέ μόνο για το σώμα.
Ήταν ο καθρέφτης που μου έδειχνε τις σκιές και το φως μέσα μου».

Η φωνή του ακούγεται καθαρή, χωρίς δισταγμό. Παύσεις, βαρύτονες και τίμιες, κόβουν τη σιωπή ανάμεσα στις λέξεις.

Κru Γιώργος: «Η Στάση δεν είναι μόνο σωματική, αλλά εσωτερική.
Να στέκομαι όρθιος όταν ο άνεμος φυσάει δυνατά.
Να υποκλίνομαι όταν η ταπεινότητα ζητάει θυσιαστήριο.»

Τον ακούω και θυμάμαι το βλέμμα του παιδιού εκείνου, του μικρού Γιώργου, όταν πρωτο μπήκε στην σχολή!
Ένα παιδί ψηλό αλλά πάρα πολύ αδύνατο, που πίστευα ότι θα τα παρατήσει γρήγορα!
Φυσικά ευτυχώς με διέψευσε!
Δεν έχασε ποτέ προπόνηση, και με τέτοιο ξύλο που είχε φάει στην σχολή, γιατί εκείνη την εποχή οι προπονήσεις του Μuay Thai ήταν πολύ σκληρές, στην κυριολεξία πολύ σκληρές καθημερινά!
Σήμερα, η φωνή του είναι φωνή άντρα που ξέρει πού πατά.
Που κουβαλά ευθύνη και όχι μόνο εμπειρία.
Η Διδασκαλία ως Καταφύγιο και Πυξίδα

Τον ρωτώ για την Τέχνη των Οκτώ Άκρων, για το Μουάι Τάι ως φιλοσοφία.
Και η απάντησή του είναι βαθύτερη από κάθε τεχνική ανάλυση.

Κru Γιώργος: «Όπως η ζωή μας χτυπάει από παντού, έτσι και το Μουάι Τάι μας προετοιμάζει να αντέχουμε από κάθε πλευρά.
Οι μαθητές μου δεν έγιναν πρωταθλητές για τα μετάλλια, αλλά γιατί έμαθαν να αντιμετωπίζουν τη ζωή με Προσοχή.»

Δεν μπορώ να μην σκεφτώ πόσο συχνά οι δάσκαλοι, δεν μαθαίνουν ποτέ πόσο βαθιά ρίζωσαν, οι σπόροι που φύτεψαν.
Εγώ είχα την τιμή να το ακούσω.

Ο Πόνος ως Δάσκαλος

Ο Γιώργος έχασε την αδελφή του, δεν πρόλαβε να μεγαλώσει…
Την περίοδο εκείνη ήταν αλλού – όχι από επιλογή, αλλά από μοίρα.

Κru Γιώργος: “Ο πόνος ήταν σαν να μου έσπαζαν τα πλευρά χωρίς να μπορώ να αντιδράσω. Αλλά στη σιωπή του Wai Kru… βρήκα τη σύνδεση.
Σας θυμήθηκα, Δάσκαλε, όταν κλάψατε.
Και τότε κατάλαβα πως δεν είμαι μόνος.”
«Όταν ο ποταμός φράζεται, μαθαίνει νέους δρόμους. Εγώ… απλά ρέω κάτω από τα πέτρινα νερά. Η ουσία δεν άλλαξε. (Παύση, ορατό χάσιμο) Η αδερφή μου… με δίδαξε πως ο θάνατος είναι σαν το φεγγάρι.
Φωτίζει ακόμα κι όταν δεν το βλέπουμε».
Έμαθα ότι η αληθινή Δύναμη, είναι να κρατάς την αγάπη ζωντανή, μέσα στην έκτακτη απουσία. Να ζεις με τον πόνο, όχι να σκοτώνεσαι από αυτόν.

Η φωνή του τρέμει στιγμιαία. Δεν τον διακόπτω. Αυτή η στιγμή είναι ιερή.

Σε ακούω να αναπνέεις τον πόνο. Πώς τον μετατρέπεις σε  Ψυχρή Καρδιά; Ηρεμία μέσα στη φωτιά;
(Αναπνέει βαθιά)

Κru Γιώργος: «Μαθαίνω… να είμαι ο παρατηρητής.
Ο άνεμος φυσάει έντονα – δεχόμαστε, δεν αντιστεκόμαστε.
Οι φωνές στις αίθουσες… γίνονται θάλασσα στα αυτιά μου.
Η φιλοσοφία σας: “Μην πολεμάς τον ανεμοστρόβιλο. Γίνε το κέντρο”. (Σιωπή) Το κέντρο… είναι η αναπνοή. Κάθε “σαμπάι” (προσκύνημα) που κάνω εδώ μέσα… είναι προσευχή για ειρήνη»
Η Κοινωνική Ευθύνη του Πολεμιστή

Κru Γιώργος: «Εσείς, ποτέ δεν ζητήσατε τίποτα. Δίνατε. Αυτό έμαθα.
Το Μουάι Τάι μου έδωσε σώμα. Εσείς, καρδιά.»
Αυτή η πρόταση του Γιώργου αξίζει να γίνει επιγραφή.
Κru Γιώργος:Γνώση, χρόνο, αγάπη, ακόμα και το τελευταίο κομμάτι ψωμί σας.
Η Τέχνη είναι Δώρο. Πώς να μην το μοιραστώ;
Το Μουάι Τάι μου έδωσε τα εργαλεία ,σωματική υγεία, πειθαρχία, αυτοπεποίθηση.
Η Φιλοσοφία σας μου έδωσε την καρδιά να τα χρησιμοποιήσω όχι για κυριαρχία, αλλά για ανύψωση.
Οι φτωχοί, οι αδύναμοι… δεν χρειάζονται φιλανθρωπία, Δάσκαλε. Χρειάζονται Σεβασμό και Ελπίδα.
Η Τέχνη μας μπορεί να τα δώσει και τα δύο. Είναι η πιο αγνή μορφή!
Γιατί σήμερα, οι νέοι διδάσκονται από influencers και όχι από καθαρά παραδείγματα.

Με αυτά τα λόγια, ξαναχτίζει την έννοια της προσφοράς.
Όχι ως επιβολή ανωτερότητας, αλλά ως πράξη ισότητας.

Τα Τρόπαια που Δεν Σκουριάζουν

Όταν τον ρωτώ για τους μαθητές του, δεν μιλά για αριθμούς ή διακρίσεις.
Κru Γιώργος: «Να θυμούνται ότι η δύναμη της γροθιάς πηγάζει από την καρδιά.
Κι ότι το Πνεύμα είναι πιο σημαντικό από το Σώμα.
Αν το κρατήσουν αυτό, κέρδισα τον πιο πολύτιμο αγώνα.»
Το Ατσάλι της Πίστης

Κru Γιώργος: “Η πίστη μου σε εσάς, Δάσκαλε, είναι πίστη στο φως που φέρατε, όχι στο πρόσωπο. Και αυτό το φως δεν μπορεί να φυλακιστεί.”

Απαντώ με σιωπή. Τι απαντάς όταν ο μαθητής σου μιλά έτσι;

Η Ελευθερία μέσα στο Κλουβί

Η φυλακή δεν είναι το θέμα μας. Είναι μόνο το σκηνικό.
Η ουσία είναι πως ο Γιώργος, ακόμα κι εκεί, κάνει Wai Kru.
Αναπνέει με συγκέντρωση. Θυμάται τα παιδιά της σχολής.
Εκεί βρίσκεται η ελευθερία του.
Πώς διατηρείς την Εσωτερική Ελευθερία και την Γαλήνη΄;Κru Γιώργος: Μέσω της Ανατροφής (Wai Kru), Δάσκαλε.
Κάθε πρωί και κάθε βράδυ.
Μέσω της αναπνοής.
Μέσω της σκέψης των μαθητών μου, των μαχών που έχουν να δώσουν, της ελπίδας που τους τρέφω.
Μέσω της σιωπηλής επικοινωνίας μαζί σας, που ξέρω πως υπάρχει.
Η φυλακή είναι σάρκα και σίδερο. Η Προσοχή και ο Σεβασμός  που μου δίδαξατε είναι το πνεύμα που δεν μπορεί να φυλακιστεί.
Η Γαλήνη δεν είναι η απουσία της θύελλας, αλλά η στάση μέσα σε αυτήν.
Εδώ μέσα… η θύελλα είναι συνεχής. Η Στάση μου παραμένει.

Κru Γιώργος: “Η Στάση μου παραμένει. Η γαλήνη δεν είναι απουσία θύελλας, αλλά η στάση μέσα σε αυτήν.”

Κάποιοι λένε πως η αδικία σου έσπασε την ψυχή…

 (Γελώντας ήπια, σαν θρόισμα φύλλων)

Κru Γιώργος: «Έσπασε μόνο τις φυλακές της αφέλειας. Η ψυχή… είναι σαν το Μουάι Τάι. Χρησιμοποιεί κάθε χτύπημα για να δυναμώσει. Όπως είπατε: “Ο σκληρότερος αντίπαλος δεν χτυπά από έξω. Κρύβεται στην ίδια μας την εικόνα”. Έμαθα να βλέπω πέρα από τον καθρέφτη».
Πες μια λέξη για τους νέους… που στενοχωριούνται.
Κru Γιώργος: «Μην κρατάτε τον πόνο σας σαν σπαθί. Κρατήστε τον σαν τσάι: Ζεστό, αλλά όχι καυτό.
Η αληθινή επανάσταση είναι να μείνετε ήρεμοι μέσα στον χαος.
Εγώ… επιστρέφω σύντομα.
Μέχρι τότε… προπονείστε ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟ».
Κάθε γροθιά σας… είναι κρίνος που ανθίζει στον βάλτο μου.

Τα λόγια σου… είναι σαν σπόροι βουνού. Θα ανθίσουν σε χωράφια που δεν έχεις δει ποτέ. Το Tao είναι μαζί σου

Κru Γιώργος: «Και με το Tao σας, Δάσκαλε… (Χαλαρώνει οπίσω) Ακούτε; Ο φύλακας λέει “τέλος”. Αλλά ξέρουμε… η Συνέχεια δεν τελειώνει. Ο επόμενο “σας” (χαιρετισμός)… θα είναι από την σχολή».
Η Επιστροφή στην σχολή

Στην τελευταία μου ερώτηση, απαντά με χαμόγελο που ακούγεται μέσα από το τηλέφωνο: Κru Γιώργος: «Θα πάρω την αναπνοή μου. Θα κάνω Wai Kru. Και θα πάω στην σχολή. Υπάρχει Τέχνη να διδαχθεί. Ζωές να αγγίξει κανείς.»

Κλείνουμε το τηλέφωνο. Όχι τη συνομιλία. Αυτή, θα συνεχιστεί με τις πράξεις.
Γιατί αυτός ο μαθητής, δεν έμαθε απλώς  . Μεταμορφώθηκε.
Κι αυτό είναι η αληθινή νίκη.
Το μεγαλύτερο μάθημα που μπορεί να δώσει ένας Δάσκαλος, δεν είναι η τεχνική.
Είναι η Στάση.
Ο χαρακτήρας.
Η Πυξίδα.
Όταν ένας μαθητής συνεχίζει να εμπνέει, ακόμα κι από το σκοτάδι, τότε η Τέχνη δεν είναι απλώς μέθοδος – είναι φλόγα.

Και όσο υπάρχει έστω κι ένας νέος που μπορεί να τη δει, να τη νιώσει και να την ακολουθήσει… τότε η δουλειά μας, η αποστολή μας, έχει νόημα.
Ακόμα και μέσα από τις ρωγμές του κόσμου.

Γιατί αυτό που εκπαιδεύει η Τέχνη, δεν φυλακίζεται.
Ούτε από το χρόνο, ούτε από την αδικία.

Είναι το Ίχνος του Δασκάλου. Και αυτό δεν σβήνει.
Αυτή η συνέντευξη τιμά το πνεύμα, την αφοσίωση και την αξία του Γιώργου, εστιάζοντας στο αιώνιο φως της Τέχνης του MuayThai  και της ανθρώπινης ψυχής, πέρα από κάθε προσωρινό σκοτάδι.
Η ελπίδα είναι ενεργητική, όχι παθητική.