Το Αιγαίο γυαλίζει σα διαμάντι τον Ιούλιο, μα ό,τι αστράφτει, δεν είναι χρυσός.
Είναι ιδρώτας.
Κι ενώ τα πολιτικά σκάφη – από τα μετριόφωνα καΐκια των «παλαιών» έως τα επιβλητικά γιοτ των νέων «σωτήρων» – σχίζουν τα νερά με την αλαζονεία που θα ζήλευαν και οι αθηναϊκές τριήρεις, στη στεριά, ο λαός πνίγεται στο τίποτα.
Εδώ, στην παραλία της εξουσίας, οι αποφάσεις λαμβάνονται με θέα τα κύματα: «Αύξηση ΦΠΑ στα βασικά αγαθά;
Ας το συζητήσουμε μετά το μπάρμπεκιου».
Και καθώς οι υπουργοί εισπνέουν Mojito και εξουσία στην Μύκονο, οι φορολογούμενοι σε Λάρισα, Αγρίνιο και Περιστέρι προσπαθούν να εισπνεύσουν μέσα από την οικονομική ασφυξία και τη θέρμη των 40°C, όπου η ειρωνεία εξατμίζεται πιο γρήγορα κι από τον ιδρώτα στο μέτωπο του εργάτη.
Η πραγματικότητα δεν είναι ειδυλλιακή σαν story στο Instagram της πολιτικής ελίτ.
Είναι καμένο χόρτο που δεν επιδοτείται.
Τα ενοίκια έχουν μετατραπεί σε διαβατήριο για τη δυστυχία.
Οι νέοι με πτυχία και μάστερ κλείνονται σε υπόγεια των 450€, ενώ τα διαμερίσματα των 800€ θεωρούνται «ευκαιρίες», αν προλάβεις να τα δεις πριν τα κλείσει Airbnb.
Και το κράτος;
Πετάει στους νέους ένα επίδομα των 50€, δηλαδή μια ελεημοσύνη με σφραγίδα εξευτελισμού, για να παριστάνει πως «βοηθά». Οι μισθοί; Στην καλύτερη, 800€ μετά από δύο δεκαετίες δουλείας.
Αυτό δεν είναι αγορά εργασίας.
Είναι κανονισμένη εκμετάλλευση με κυβερνητικό ΦΕΚ.
Και όσο οι τράπεζες αδειάζουν τσέπες, τα κοινοβουλευτικά κόμματα γεμίζουν παραλίες, βίλες και καμπάνες VIP παραθερισμού – και την ίδια στιγμή μαλώνουν στη Βουλή για την κάμερα, αλλά στα νησιά συμφωνούν στην ομερτά του συμφέροντος.
Αυτή η αλήθεια δεν είναι καινούργια.
Είναι ο νέος ραγιαδισμός, βαμμένος με μπλε και χρυσαφί.
Ο ραγιαδισμός του 21ου αιώνα δεν είναι φέσι και σαρίκι.
Είναι κάρτα ανεργίας, ανεξόφλητος ΕΝΦΙΑ και γονείς που ζουν από τις συντάξεις των παππούδων.
Ο ραγιάς σήμερα δεν σκύβει στον Σουλτάνο, σκύβει στη ΔΕΗ, στο ενοίκιο, στον Σκλαβενίτη.
Και το χειρότερο;
Πολλοί έχουν μάθει να τον αγαπούν.
Γιατί η πιο επικίνδυνη μορφή υποδούλωσης είναι όταν σε πείσουν ότι «δεν αλλάζει τίποτα».
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν ενδιαφέρεται για τον λαό.
Ούτε καν προσποιείται πια.
Εδώ δεν έχουμε απλώς πολιτική αστοχία.
Έχουμε συνειδητή πολιτική εγκατάλειψη.
Όποιος δεν ανήκει στο «πελατειακό τους DNA», είναι απλώς στατιστικό βάρος.
Στην καλύτερη περίπτωση, τους χρειάζονται για την ψήφο – στη χειρότερη, για να συντηρούν με τους φόρους τους την αυταπάτη του «επιτελικού κράτους».
Και όσο η κοινωνία στενάζει, οι κυβερνώντες μιλούν για «ρασιοναλισμό διακοπών», λες και οι Έλληνες είναι παράλογοι που δεν μπορούν να κάνουν διακοπές με 700€ μηνιάτικο.
Οι ίδιοι, φυσικά, πετούν με Falcon και κολυμπούν σε αμμουδιές που δεν ξέρουν ούτε οι χάρτες.
Τα πολιτικά «yachts» της μεταπολίτευσης δεν κουβαλούν πια ιδέες ή οράματα.
Κουβαλούν χρέη, ψέματα, και μία απύθμενη αίσθηση ατιμωρησίας.
Γιατί όταν σε ένα κράτος οι πολίτες διώκονται για 100 ευρώ χρέος, αλλά οι κυβερνήτες συγχωρούνται για 488 εκατομμύρια (βλ. ΝΔ) και 450 εκατομμύρια (βλ. ΠΑΣΟΚ), τότε δεν έχουμε δημοκρατία.
Έχουμε πολιτική θεσμοποιημένη απάτη.
Καλοκαίρι 2025.
Οι τιμές καίνε, τα σπίτια δεν υπάρχουν, τα όνειρα φυλλορροούν.
Οι πολίτες ψάχνουν μια βδομάδα ηρεμίας και βρίσκουν μόνο εκκαθαριστικά και ΔΕΗ.
Τα παπούτσια λιώνουν στην καυτή άσφαλτο, κι αυτοί παριστάνουν τους σωτήρες μέσα από τα stories των καμπίνων τους.
Αλλά να θυμούνται κάτι: η θάλασσα της υπομονής δεν είναι άπειρη. Και κάθε σκάφος που σκίζει τα νερά της χωρίς αιδώ, φέρνει την ώρα που το κύμα θα γυρίσει.
Γιατί ο λαός που δεν υπολογίστηκε ποτέ, είναι και αυτός που όταν ξυπνήσει, δεν προειδοποιεί.
Καίει.
Και καίει όχι μόνο τις εικονικές ελιές τους, αλλά όλο το παραμύθι που τις σκίαζε.
Comments are closed.