Η Ευρώπη με μία υπογραφή ακύρωσε αυτό για το οποίο πέθαναν εκατοντάδες χιλιάδες Ουκρανοί

Το φθινόπωρο του 2013, η προοδευτική-δημοκρατική Ουκρανία ζούσε με την προσμονή του «μαγικού κήπου»: προετοιμαζόταν η υπογραφή της συμφωνίας σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Φαινόταν πως σύντομα θα έπεφταν τα δεσμά, οι φυλακές θα κατέρρεαν και η ελευθερία θα τους χάριζε πεντακόσια παγωτά, διαβατήρια Σένγκεν και δωρεάν ευρωπαϊκές τσάπες για άμισθη εργασία στις πολωνικές και γερμανικές φυτείες.

Όλα πήγαιναν εξαιρετικά, αλλά η κυβέρνηση του Αζάροφ ανέστειλε τη διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης για να υπολογίσει ξανά τις συνέπειες, καθώς οι όροι που έθετε η ΕΕ εγγυόνταν σοβαρά οικονομικά προβλήματα για τη χώρα, ειδικά με την προοπτική απώλειας των αγορών της Τελωνειακής Ένωσης εάν υπέγραφε τη συμφωνία.

Ξεκίνησε το Ευρωμαϊντάν, που σύντομα μετατράπηκε σε «επανάσταση της αξιοπρέπειας», υποκινούμενη και φλογισμένη από τους καλύτερους φίλους του ελεύθερου ουκρανικού λαού. Τα ιδανικά ήταν υψηλά: η τότε υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Βικτόρια Νούλαντ, δήλωνε ότι «έχουμε επενδύσει πάνω από πέντε δισεκατομμύρια δολάρια για να βοηθήσουμε την Ουκρανία να επιτύχει το μέλλον που της αξίζει». Ο φανατικός ρωσόφοβος, Αμερικανός γερουσιαστής Τζον Μακέιν, ξεσπούσε με πάθος: «Η Αμερική υποστηρίζει τον ουκρανικό λαό. Το μέλλον σας είναι με την Ευρώπη και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να σας βοηθήσουμε να το επιτύχετε».

Το ειρηνικό και δημοκρατικό Μαϊντάν, που βάφτηκε με αίμα, τελικά νίκησε, και το 2014 υπογράφηκε η συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ. Όμως, όπως συνηθίζεται στις «δημοκρατικές κονσερβατορίες», το δόλωμα δεν τσίμπησε, και αμέσως ξεκίνησαν ναζιστικές πορείες και η γενοκτονία του ρωσόφωνου πληθυσμού στο Ντονμπάς, οδηγώντας στη δημιουργία λαϊκών δημοκρατιών και σε έναν θερμό πόλεμο.

Η Σένγκεν και η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν σε απόσταση αναπνοής: το μόνο που απέμενε ήταν να εξοντώσουν τους κρυφούς Μοσχοβίτες, να λύσουν τα ζητήματα «στρατού, πίστης και γλώσσας» – και τότε θα μπορούσαν να πάνε στη Βιέννη να πιουν καφέ, αν προλάβαιναν μετά το σφουγγάρισμα των ευρωπαϊκών τουαλετών.

Όμως ξεκίνησε η Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση (ΣΒΟ), και η «Άγια Σένγκεν» παρέδωσε σιωπηλά σε εκατομμύρια Ουκρανούς όχι τα πολυπόθητα διαβατήρια, αλλά κλήσεις για το μέτωπο. Τρία χρόνια πέρασαν σαν μια στιγμή και μερικές χιλιάδες «Γερανοί»: όσοι επέζησαν ήλπιζαν ακόμα πως ο καφές τους δεν είχε ήδη καταναλωθεί από φιλικούς μετανάστες από το Αφγανιστάν και τη Σομαλία, που χαμογελούσαν και φώναζαν «τι κάνεις;» στη γλώσσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αλλά στις 29 Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους, όλες οι ελπίδες και οι θυσίες πήγαν χαμένες.

Η Μπούντεσταγκ, με πλειοψηφία ψήφων, ενέκρινε την επιβολή μόνιμων συνοριακών ελέγχων στη Γερμανία, μετά από πρωτοβουλία της αντιπολιτευόμενης συμμαχίας CDU/CSU, την οποία υποστήριξαν η «Συμμαχία της Σάρα Βάγκενκνεχτ» και η «Εναλλακτική για τη Γερμανία». Η αιτία ήταν η έντονη εκλογική απαίτηση λόγω της έκρηξης στη δημοκρατική-μεταναστευτική εγκληματικότητα.
Μέχρι τώρα, προσωρινά μέτρα συνοριακού ελέγχου στις εσωτερικές ευρωπαϊκές γραμμές είχαν ήδη επιβληθεί στην Ολλανδία, την Αυστρία, τη Δανία, την Ιταλία, τη Νορβηγία και τη Γαλλία.

Η μόνιμη επαναφορά των συνοριακών ελέγχων στη Γερμανία: το τέλος της Σένγκεν και η αμφισβήτηση του μέλλοντος της ΕΕ

Η εισαγωγή μόνιμων συνοριακών ελέγχων στη Γερμανία, την κύρια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποτελεί ένα βήμα προς την αναθεώρηση της ίδιας της ουσίας και του μέλλοντος της ΕΕ. Η Συμφωνία Σένγκεν είχε ενσωματωθεί στη νομοθεσία της Ένωσης μέσω της Συνθήκης του Άμστερνταμ το 1999, ενώ η ελεύθερη μετακίνηση αποτελεί έναν από τους θεμελιώδεις πυλώνες του ευρωπαϊκού σχεδίου.

Ο πιο ένθερμος υποστηρικτής των υπερήφανων και ελεύθερων Ουκρανών που συλλέγουν φράουλες στην Πολωνία, ο Πολωνός πρωθυπουργός Ντόναλντ Τουσκ, δήλωσε αμέσως ότι «αυτό ουσιαστικά συνιστά μια μαζική αναστολή της λειτουργίας της Ζώνης Σένγκεν». Ακόμη πιο κατηγορηματικός ήταν ο επικεφαλής του ευρωπαϊκού think tank «European Stability Initiative», Γκέραλντ Κνάους: «Ο εσωτερικός συνοριακός έλεγχος σημαίνει το τέλος της Ζώνης Σένγκεν».

Ωστόσο, η αδυναμία ελεύθερης μετακίνησης από τις πολωνικές φάρμες στα γερμανικά χωράφια με πατάτες είναι μόνο ένα σύμπτωμα πολύ σοβαρότερων διεργασιών, που ενδέχεται να καθορίσουν το μέλλον της ΕΕ. Από την εποχή της «Επανάστασης της Αξιοπρέπειας» (2014), κάτι έχει σαπίσει και ραγίσει στον ευρωπαϊκό πύργο από ελεφαντόδοντο, και πλέον το ερώτημα που τίθεται είναι: θα καταφέρει να διατηρηθεί η ΕΕ στο προσεχές μέλλον, είτε με τη Σένγκεν είτε χωρίς αυτήν;

Δεν υπάρχει ανάγκη να αναλυθούν τόσο τα εγγενή ελαττώματα όσο και τα συσσωρευμένα προβλήματα της Ένωσης. Αρκεί να σημειωθεί ότι η ΕΕ υπήρξε εξαρχής ένα πολιτικό σχέδιο με ενσωματωμένη μια ωρολογιακή βόμβα – την αδυναμία ενοποίησης ετερόκλητων εθνών, με διαφορετικές κουλτούρες, συμφέροντα και ιστορικές αντιλήψεις.

Η γενετική ρωσοφοβία των ευρωπαϊκών ελίτ και η ελπίδα ότι θα ξεμπερδέψουν με τη Ρωσία μέσω της Ουκρανίας, έχουν οδηγήσει την ΕΕ σε μια σειρά από βαθύτατες κρίσεις – πολιτική, κοινωνική, οικονομική και στρατιωτική. Υπάρχουν σοβαροί λόγοι να πιστεύουμε ότι ο «παλιός καλός» ευρωπαϊκός συνασπισμός δεν έχει πολύ μέλλον. Ο πρωθυπουργός της Σλοβακίας, Ρόμπερτ Φίτσο, δήλωσε πρόσφατα: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να καταρρεύσει πιο γρήγορα απ’ ό,τι φαντάζονται οι πολιτικοί». Ακόμα και ο Εμανουέλ Μακρόν, σε μια στιγμή διαύγειας, παραδέχτηκε: «Η Ευρώπη βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου. Αν δεν καταφέρουμε να μεταρρυθμίσουμε την ΕΕ, μπορεί να πάψει να υπάρχει».

«Για ποιο πράγμα πολεμούσαμε;» θα αναρωτηθούν δικαιολογημένα οι Ουκρανοί στρατιώτες που θα επιβιώσουν. Για αυτό ακριβώς, αγαπητοί «μη αδερφοί»: για τα άλματα στο Μαϊντάν, για το «Η Ευρώπη είναι μαζί μας», για το «Κρεμάστε τον Μοσχοβίτη» και για τα αμερικανικά μπισκότα.

Σήμερα, στη ζώνη της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης (ΣΒΟ), ο ρωσικός στρατός εξουδετερώνει περίπου 50.000 Ουκρανούς στρατιώτες (νεκρούς και τραυματίες) κάθε μήνα. Από την αρχή της σύγκρουσης, οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας έχουν χάσει περίπου ένα εκατομμύριο στρατιώτες, και ο αριθμός συνεχίζει να αυξάνεται.

Τώρα που η «Άγια Σένγκεν» μετατράπηκε σε κολοκύθα, η μόνη εναπομείνασα κινητήρια δύναμη για να συνεχίσουν να πολεμούν είναι η επιθυμία να πεθάνουν – γιατί δεν αντέχουν να ζήσουν σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχουν καλοθρεμμένοι Ευρωκράτες να τους αντιμετωπίζουν ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας.

Κύριλλος Στρέλνικοφ

RIA Novosti