Ας μιλήσουμε για τον ελληνικό ερασιτεχνικό αθλητισμό, αυτό το «ένδοξο» πεδίο που, παρά τα δεκάδες εμπόδια που του βάζει το κράτος και οι ομοσπονδίες, συνεχίζει να αγκομαχά για να επιβιώσει.
Γιατί στην Ελλάδα του 2025, αντί να ενισχύουμε το αθλητικό οικοδόμημα, επιμένουμε να του ρίχνουμε κι άλλες πέτρες στην πλάτη.
Ο αθλητικός νόμος και οι ομοσπονδίες, τα δύο μεγάλα «κατορθώματα» της ελληνικής αθλητικής γραφειοκρατίας, έχουν εξελιχθεί σε αναχώματα που όχι μόνο δε βοηθούν αλλά στραγγαλίζουν τον ερασιτεχνικό αθλητισμό.
Στην καρδιά αυτού του προβλήματος βρίσκεται το αδιανόητο χαράτσι που επιβάλλεται στα σωματεία: εγγραφές, συνδρομές και κάθε είδους “εισφορές”, που δεν έχουν καμία λογική βάση.
Mε την Ευρωπαϊκή Σύγκριση μια Πικρή Αλήθεια και ας δούμε τι συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη, εκεί που τα σωματεία αναγνωρίζονται και ενισχύονται από το κράτος, αντί να θεωρούνται «αγελάδες» για άρμεγμα.
Στη Γερμανία, στη Γαλλία , στην Ιταλία,στην Αγγλία ή στην Ολλανδία, οι ομοσπονδίες λειτουργούν για την προαγωγή του αθλητισμού, όχι ως φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί.
Οι σύλλογοι στηρίζονται οικονομικά από την κεντρική κυβέρνηση, απολαμβάνοντας φορολογικές απαλλαγές και επιχορηγήσεις που ενισχύουν τη βιωσιμότητά τους.
Κι όμως, στην Ελλάδα, αντί να παίρνουμε παράδειγμα από αυτές τις χώρες, έχουμε επιλέξει τον αντίθετο δρόμο: φορτώνουμε τα σωματεία με εξοντωτικές υποχρεώσεις, σαν να θέλουμε να τα εξοντώσουμε.
Αντί να καταργήσουμε τις εγγραφές και τις συνδρομές, που είναι μια αναχρονιστική και καταπιεστική πρακτική, συνεχίζουμε να τις επιβάλλουμε, μετατρέποντας τον αθλητισμό σε είδος πολυτελείας.
Το Μεσαιωνικό Καθεστώς των Ομοσπονδιών και μιλάω για τις ελληνικές αθλητικές ομοσπονδίες, αντί να λειτουργούν ως φορείς ανάπτυξης του αθλητισμού, έχουν μετατραπεί σε μηχανισμούς επιβολής χρηματικών απαιτήσεων.
Κάθε χρόνο ζητούν από τα σωματεία «κεφαλικό φόρο» για να παραμείνουν εγγεγραμμένα ή για να συμμετέχουν σε διοργανώσεις.
Σε τι χρησιμεύουν αυτές οι εισφορές;
Προφανώς, όχι στην ανάπτυξη του αθλητισμού, αλλά στη συντήρηση μιας γραφειοκρατίας που θυμίζει άλλες εποχές.
Αναρωτιέται κανείς: τι ακριβώς προσφέρουν αυτές οι ομοσπονδίες;
Πόσοι αθλητές ή σωματεία έχουν δει πραγματική υποστήριξη από αυτές;
Ή μήπως οι περισσότεροι απλώς βλέπουν τα χρήματά τους να χάνονται σε έναν αδιαφανή μηχανισμό, χωρίς κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα;
Ένας Νέος Δρόμος με Κρατική Παρέμβαση και Αναδιάρθρωση του ανάξιου αθλητικού Νόμου από άσχετους νομοθέτες που δεν είχαν και δεν έχουν σχέση με τον ερασιτεχνικό αθλητισμό.
Ήρθε η ώρα να βάλουμε ένα τέλος σε αυτό το μεσαιωνικό καθεστώς.
Οι εγγραφές και οι συνδρομές στις ομοσπονδίες πρέπει να καταργηθούν άμεσα.
Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός δεν μπορεί να στηρίζεται σε «χαράτσια» για να επιβιώσει.
Το κράτος πρέπει να αναλάβει τον πλήρη έλεγχο της χρηματοδότησης και της οργάνωσης σε ομοσπονδίες και αθλητικ΄α σωματεία, όπως συμβαίνει στις προηγμένες χώρες.
Ο δρόμος είναι ξεκάθαρος: ο ερασιτεχνικός αθλητισμός πρέπει να στηρίζεται από δημόσιους πόρους και όχι από τις τσέπες των συλλόγων.
Οι ομοσπονδίες θα πρέπει να λογοδοτούν πλήρως για κάθε ευρώ που εισπράττουν, ενώ τα σωματεία θα πρέπει να απελευθερωθούν από την ασφυκτική οικονομική εξάρτηση των ομοσπονδιών.
Πρέπει να υπαρξει Τέλος στην Υποκρισία καί δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για ανάπτυξη του αθλητισμού όταν οι πολιτικές που εφαρμόζουμε τον οδηγούν σε μαρασμό.
Δεν είναι δυνατόν να ζητάμε από τα σωματεία να στηρίζουν τον ερασιτεχνικό αθλητισμό και, ταυτόχρονα, να τα γονατίζουμε οικονομικά.
Η σημερινή κατάσταση είναι μια ντροπή για την Ελλάδα και μια ένδειξη του πόσο μακριά είμαστε από τις αξίες που θα έπρεπε να πρεσβεύει ο αθλητισμός.
Ίσως είναι ώρα να αφήσουμε την ειρωνεία στην άκρη και να αναρωτηθούμε: μήπως ήρθε η στιγμή να προσαρμοστούμε στην πραγματικότητα του 21ου αιώνα;
Διότι, αν συνεχίσουμε έτσι, το μόνο που θα μείνει από τον ερασιτεχνικό αθλητισμό είναι μια σκιά του παρελθόντος.
Comments are closed.