Την ώρα που οι πολίτες περιμένουν σε ουρές για 100 ευρώ επίδομα θέρμανσης, υπάρχουν κάποιοι που έπαιρναν εκατομμύρια ευρώ επιδοτήσεων από τον ΟΠΕΚΕΠΕ – με μια… επανάληψη ακρίβειας. Και όταν οι δημοσιογράφοι πλησίασαν πολύ κοντά στην αλήθεια, η ψηφιακή πόρτα έκλεισε.
Όχι μεταφορικά. Κυριολεκτικά.
Η ηλεκτρονική πλατφόρμα του ΟΠΕΚΕΠΕ, που σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία είναι υποχρεωμένη να παραμένει προσβάσιμη, «έπεσε» μυστηριωδώς.
Το transpay.opekepe.gr, ο σύνδεσμος που μπορούσε να αποκαλύψει με κάθε λεπτομέρεια ποιος πήρε τι, πότε και γιατί, απενεργοποιήθηκε σαν να πρόκειται για παιχνίδι.
Γιατί η διαφθορά, όταν αποκαλύπτεται, δεν τιμωρείται.
Απλώς εξαφανίζεται από τα δημόσια αρχεία.
Αυτή είναι η Ελλάδα 2.0
Όχι ψηφιακή δημοκρατία, αλλά ψηφιακή μαφία με κυβερνητικό πάσο.
Όταν τα στοιχεία δείχνουν «δικούς μας», όταν οι επιδοτήσεις «καθρεφτίζουν» σκάνδαλα και ρουσφέτια, το κράτος δεν ανοίγει τον φάκελο. Τον καίει.
Οι αποκαλύψεις του Documento, με δεκάδες επιδοτήσεις που εμφανίζονταν με ακριβώς τα ίδια ποσά, προφανώς προκάλεσαν πανικό.
Και εκεί που η Ευρωπαϊκή Ένωση μιλά για «πλήρη διαφάνεια των κονδυλίων», η ελληνική κυβέρνηση προσφέρει πλήρη αδιαφάνεια του εγκλήματος.
Το λογισμικό του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν «έπεσε».
Το κατέβασαν. Με σχέδιο. Με εντολή. Και με στόχο.
Και φυσικά, κανείς δεν παραιτήθηκε επειδή ντράπηκε. Παραιτήθηκαν όσοι… έκαψαν τα χαρτιά τους και πέρασαν στην αφάνεια.
Οι υπόλοιποι συνεχίζουν το πάρτι επιδοτήσεων, με τον λαό να πληρώνει τις εντολές της ΕΕ και τους «δικούς μας» να μοιράζουν κοινοτικά εκατομμύρια σαν κληρονομιά.
Το θράσος όμως δεν σταματά εκεί.
Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τον ψηφιακό κόσμο σαν εργαλείο ελέγχου, φίμωσης και παραπλάνησης.
Αν θέλει, σε εντοπίζει για 200 ευρώ ανεξόφλητης ΔΟΥ.
Αν θέλεις εσύ να εντοπίσεις ποιος έφαγε εκατομμύρια επιδοτήσεων, η πλατφόρμα «έχει τεχνικό πρόβλημα».
Μια κοινωνία όπου τα δεδομένα ανοίγουν μόνο όταν βολεύει το σύστημα, δεν είναι ελεύθερη κοινωνία.
Είναι παγιδευμένος μηχανισμός.
Η τεχνολογία δεν είναι ουδέτερη.
Όταν την ελέγχει η εξουσία, μετατρέπεται σε όπλο χειραγώγησης και συγκάλυψης.
Η Ελλάδα 2.0 λοιπόν, είναι ένα καθεστώς με οθόνες χωρίς διαφάνεια, με δεδομένα χωρίς πρόσβαση, με ψηφιακή “ελευθερία” που εξυπηρετεί μόνο τους ευνοημένους του καθεστώτος.
Ο πολίτης; Μόνιμα θεατής. Μόνιμα ύποπτος. Μόνιμα εκτός παιχνιδιού.
Και το ερώτημα παραμένει: Τι άλλο δεν θα μάθουμε ποτέ, επειδή κάποιος “έσβησε” την πλατφόρμα;
Πόσα “κουμπιά διαγραφής” έχει ακόμα στη διάθεσή του το σύστημα Μητσοτάκη;
Και πόσες αποδείξεις πρέπει να χαθούν, για να καταλάβουμε πως η πραγματική δικαιοσύνη σήμερα ζει εκτός δικτύου;
Comments are closed.