Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ετοιμάζεται να μας σερβίρει έναν ακόμη
«ανασχηματισμό», αλλά ας μη γελιόμαστε.
Δεν πρόκειται για αλλαγή, ούτε για «φρεσκάρισμα».
Είναι το ίδιο καλοστημένο έργο της πολιτικής ανακύκλωσης, όπου οι πρωταγωνιστές
παραμένουν αμετακίνητοι και το κοινό – δηλαδή ο λαός – παρακολουθεί
αποσβολωμένο ένα έργο που έχει ξαναδεί ασπρόμαυρο αμέτρητες φορές.
Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς και έτσι
η «μεγάλη σκούπα» που υποτίθεται ότι θα σαρώσει τα
υπουργεία, τελικά απλά μετακινεί τα ίδια πρόσωπα από τη
μια καρέκλα στην άλλη.
Τι σημαίνει αυτό;
Ότι όσοι απέτυχαν παταγωδώς στα υπουργεία τους δεν αποπέμπονται – απλώς
αλλάζουν γραφείο!
![]()
Ο Κωστής Χατζηδάκης αφήνει το Υπουργείο Οικονομικών και
αναβαθμίζεται ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, με υπερεξουσίες στο
Μαξίμου.
Ο άνθρωπος που διέλυσε τα εργασιακά και άφησε το ασφαλιστικό στο έλεος
της γραφειοκρατίας, τώρα θα είναι το «δεξί χέρι» του πρωθυπουργού.
Μα τι υπέροχα νέα!
Ο Άδωνις Γεωργιάδης εγκαταλείπει το Υπουργείο Υγείας.
Και πού πάει; Σε άλλο υπουργείο, φυσικά!
Αφού κατάφερε να οδηγήσει το ΕΣΥ σε πλήρη διάλυση, η επιβράβευσή του
είναι… νέα θέση στο κυβερνητικό σχήμα.
Στη χώρα της ατιμωρησίας, οι αποτυχημένοι δεν τιμωρούνται – προάγονται.
Ο Χρήστος Στυλιανίδης εγκαταλείπει το Υπουργείο Ναυτιλίας για να
διεκδικήσει την προεδρία της Κύπρου.
Άλλη μια κλασική περίπτωση πολιτικού που φεύγει πριν προλάβει να
λογοδοτήσει για την κατάσταση στην ελληνική ναυτιλία.
Τυχαίο;
Καθόλου.
Ο Κυριάκος Πιερρακάκης ή η Νίκη Κεραμέως θα πάρουν τη θέση του
Χατζηδάκη στο Υπουργείο Οικονομικών.
Γιατί;
Γιατί στην Ελλάδα, η διαχείριση των οικονομικών της χώρας είναι απλώς μια
θέση για τα «δικά μας παιδιά», όχι για ανθρώπους με πραγματικές λύσεις.
Τουλάχιστον 10 υφυπουργοί «ξηλώνονται», έτσι για να φανεί ότι γίνεται
«ανανέωση».
Στην πραγματικότητα, είναι απλά αναλώσιμοι σε ένα παιχνίδι που παίζεται
πάντα από τους ίδιους ισχυρούς παίκτες.
Πολιτική ανακύκλωση είναι το «Αιώνιο Κόλπο» αφού ο κόσμος κουράστηκε να
βλέπει τους ίδιους ανθρώπους να αλλάζουν θέσεις, να καταστρέφουν διαφορετικούς
τομείς κάθε φορά, να αποφεύγουν τη λογοδοσία και να ξαναπαρουσιάζονται ως «νέες
λύσεις».
Το κυβερνητικό αφήγημα περί «αλλαγής» είναι μια
κακογραμμένη φάρσα.
Αν υπήρχε πραγματική πρόθεση για βελτίωση, η κυβέρνηση θα προχωρούσε σε
απολογισμό των αποτυχιών, θα απομάκρυνε όσους απέτυχαν και θα έδινε ευκαιρίες
σε νέα πρόσωπα με ικανότητες.
Αντί γι’ αυτό, βλέπουμε μια ξεδιάντροπη αναδιανομή εξουσίας στα ίδια πρόσωπα.
Μηδέν Ελπίδα για Αλλαγή γιατί ο ανασχηματισμός
αυτός δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια επικοινωνιακή
παράσταση.
Ο Μητσοτάκης προσπαθεί να πείσει ότι φέρνει «νέο αέρα» στη διακυβέρνηση, ενώ
στην πραγματικότητα διατηρεί ανέγγιχτη την ίδια κουλτούρα ευνοιοκρατίας,
αναξιοκρατίας και ατιμωρησίας.
Όμως, το ερώτημα παραμένει: Πόσες φορές θα ανεχθεί ο ελληνικός λαός να βλέπει το
ίδιο έργο, με τους ίδιους πολιτικούς, να παίζεται ξανά και ξανά χωρίς καμία συνέπεια
για αυτούς;
Comments are closed.