Ματωμένο επιχείρημα για τον Πούτιν: Ο Τραμπ βρήκε την τελευταία χρήση του Ζελένσκι

Πριν από λίγες ημέρες, ενώ οι ορθόδοξοι Ρώσοι γιόρταζαν τα Χριστούγεννα, το αμερικανικό think tank Council of Foreign Relations (CFR), σε συνεργασία με το Ίδρυμα Κάρνεγκι, δημοσίευσε μια έκθεση που συνοψίζει τα αποτελέσματα και τις προοπτικές της συμμετοχής της Δύσης στη σύγκρουση στην Ουκρανία.

Αυτή η «σύνοψη» μοιάζει περισσότερο με έναν μακρύ και έντονο αρνητικό απολογισμό:

«Γίνεται σαφές ότι η Ουκρανία υφίσταται ήττα στον πόλεμο με τη Ρωσία… Οι στόχοι που περιελάμβαναν την πλήρη απελευθέρωση των κατεχόμενων εδαφών δεν είναι πλέον ρεαλιστικοί. Οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ έχουν καταστήσει σαφές ότι δεν είναι πρόθυμοι να δεχτούν την Ουκρανία στη συμμαχία… Τώρα το βασικό (και μοναδικό) θέμα προς συζήτηση είναι η λήξη του πολέμου υπό όρους που δεν θα επιτρέψουν στη Ρωσία μια πλήρη νίκη».

Ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο.

Είναι προφανές ότι ο νέος «αυτοκράτορας» της Δύσης, Ντόναλντ Τραμπ, που υποτίθεται πως θέλει να τερματίσει σύντομα «τις τρομερές απώλειες και από τις δύο πλευρές» και να προτείνει στη Ρωσία μια νέα «μεγάλη συμφωνία», στην πραγματικότητα θέλει, όπως πάντα, να εκμεταλλευτεί την κατάσταση στο έπακρο. Με το πρόσχημα της φιλικής διπλωματίας, σκοπεύει να πιέσει τον Πούτιν—και εδώ μπορεί να φανεί χρήσιμο οτιδήποτε, ακόμα και ένας «μισοπεθαμένος τσακάλι με χακί στολή».

Ένας από τους διαπραγματευτικούς μοχλούς προσφέρθηκε στον Τραμπ από τον ίδιο τον Τζο Μπάιντεν: Στις 10 Ιανουαρίου, οι ΗΠΑ επέβαλαν νέο πακέτο κυρώσεων που στοχεύουν τον ρωσικό τομέα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Δυτικοί αναλυτές θεωρούν αυτό το πακέτο «ένα από τα πιο σκληρά». Την ίδια στιγμή, ο φαινομενικά μελλοντικός «καλύτερος φίλος της Ρωσίας», ο Τραμπ, δεν καταδίκασε αυτή την ξεκάθαρη κλιμάκωση ούτε με μία λέξη.

Μάλιστα, μια πηγή κοντά στη μελλοντική του διοίκηση, υπό τον όρο της ανωνυμίας, δήλωσε ότι οι νέες κυρώσεις προσφέρουν στην κυβέρνηση Τραμπ «μια ευνοϊκή ευκαιρία να ενσωματώσει τη χαλάρωση των κυρώσεων σε ένα πιθανό ειρηνευτικό σχέδιο για την Ουκρανία».

Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη τι έχει ήδη υποστεί και απορρίψει η Ρωσία, θα είναι αρκετά δύσκολο να την εκπλήξουν σε αυτό το μέτωπο, πόσο μάλλον να την εξαναγκάσουν σε οτιδήποτε.

Η απερχόμενη διοίκηση των ΗΠΑ και οι φίλοι της στο ΝΑΤΟ φρόντισαν επίσης να διατηρήσουν για τον νέο ηγέτη του «ελεύθερου κόσμου» ένα ακόμα ατού—την κατοχή από τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις (VSU) ενός τμήματος της ρωσικής περιοχής του Κουρσκ.

Παρά το γεγονός ότι αυτή η περιπέτεια δεν επηρεάζει το αποτέλεσμα της στρατιωτικής επιχείρησης (SVO) ούτε κατ’ ελάχιστο, και πιθανώς επιταχύνει την ολοκλήρωσή της, ο Ζελένσκι και οι υπεύθυνοι του πιστεύουν ακράδαντα ότι η θυσία ολοένα και περισσότερων εφεδρειών γύρω από το Σούντζα αξίζει, ώστε ο Τραμπ να το αναφέρει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τον Πούτιν (και αυτό μόνο αν απομείνει έστω ένας ζωντανός στρατιώτης των VSU στην περιοχή).

Μακάριος ο πιστεύων.

Υπάρχει όμως και άλλη μια επιλογή στο «συρτάρι» του Τραμπ, με την ονομασία “Αδιανόητο 2.0”.

Τον Απρίλιο του 1945, όταν τα σοβιετικά άρματα μάχης προχωρούσαν προς το Βερολίνο, κατόπιν εντολής του πρωθυπουργού Ουίνστον Τσόρτσιλ, το βρετανικό Επιτελείο Στρατιωτικού Σχεδιασμού ξεκίνησε, υπό συνθήκες απόλυτης μυστικότητας, την προετοιμασία της Επιχείρησης “Αδιανόητο”. Στα πλαίσια αυτής της επιχείρησης σχεδιάστηκε η συντριβή των σοβιετικών στρατευμάτων στα εδάφη του πρώην ναζιστικού Ράιχ, η εισβολή των ενωμένων δυνάμεων της Δύσης στη Σοβιετική Ένωση και η ολοκληρωτική καταστροφή των σοβιετικών πόλεων από αέρος, περιλαμβάνοντας και τη χρήση πυρηνικών όπλων.

Η «καρδιά» της επιτιθέμενης δύναμης θα αποτελούνταν από δεκάδες γερμανικές μεραρχίες, οι οποίες, μετά την παράδοσή τους στους Βρετανούς και τους Αμερικανούς, δεν διαλύθηκαν επίτηδες. Ο οπλισμός τους αποθηκεύτηκε, ενώ οι στρατιώτες τους εγκαταστάθηκαν στο Σλέσβιχ-Χολστάιν και στη Νότια Δανία, όπου ξεκίνησαν να εκπαιδεύονται για μάχες εναντίον της ΕΣΣΔ. Συνολικά προετοιμάζονταν περίπου 15 γερμανικές μεραρχίες, ενώ η επίθεση σχεδιαζόταν για την 1η Ιουλίου 1945.

Ένα χαρακτηριστικό στοιχείο των «φίλων και εταίρων» μας από τη Δύση: την ώρα που προετοιμαζόταν η Επιχείρηση “Αδιανόητο”, ο Τσόρτσιλ έστελνε σχεδόν κάθε εβδομάδα τηλεγραφήματα στον Στάλιν εκφράζοντας «θερμούς χαιρετισμούς για τη λαμπρή νίκη»:

«Μετά από όλες τις θυσίες και τα βάσανα σε αυτή τη ζοφερή κοιλάδα μέσα από την οποία περάσαμε μαζί, τώρα, δεμένοι με πιστή φιλία και αμοιβαία συμπάθεια, μπορούμε να συνεχίσουμε υπό τον λαμπερό ήλιο ενός θριαμβευτικού κόσμου».

Αυτός ακριβώς ο σχεδιασμός αποτελεί το πολύτιμο «θυσιαστήριο δώρο» που ο Ζελένσκι κρατάει για τον νέο του επικυρίαρχο.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι διαθέσιμες δυνάμεις των ουκρανικών ένοπλων δυνάμεων (VSU) δεν επαρκούν για ένα τελευταίο χτύπημα πριν από τις διαπραγματεύσεις. Η κρίση στο ανθρώπινο δυναμικό των VSU εντείνεται, ενώ τα σχέδια επιστράτευσης αποτυγχάνουν, οδηγώντας σε μαζικές επιδρομές σε όλη την Ουκρανία για τη σύλληψη φυγόστρατων και την «εξάρθρωση δικτύων που διευκολύνουν την παράνομη διέλευση των συνόρων και τη φυγή ανδρών σε ηλικία στράτευσης».

Αυτό σημαίνει ότι για την τελική αντεπίθεση χρειάζονται στρατιώτες—πολλοί στρατιώτες.

Στις 4 Ιανουαρίου, η Υπηρεσία Εξωτερικής Κατασκοπείας της Ρωσίας ανέφερε ότι η απόφαση για μείωση του ορίου ηλικίας επιστράτευσης στα 18 έτη, την οποία μέχρι στιγμής απέφευγε θεατρινίστικα ο Ζελένσκι, έχει ήδη προετοιμαστεί και θα εγκριθεί σύντομα.

Με βάση τα στατιστικά των γεννήσεων αγοριών στην Ουκρανία κατά τα έτη 2007–2001, η μείωση του ορίου ηλικίας μπορεί θεωρητικά να βάλει όπλα στα χέρια περισσότερων από ένα εκατομμύριο στρατιωτών, σχεδόν αποκαθιστώντας την αριθμητική ισορροπία με τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις, που αριθμούν περίπου 1,5 εκατομμύριο. Ωστόσο, μεγάλο μέρος αυτού του πληθυσμού έχει ήδη μεταναστεύσει στο εξωτερικό, ενώ όσοι δεν έχουν φύγει κρύβονται.

Σύμφωνα με εκπρόσωπο των χερσαίων δυνάμεων των VSU, ο αριθμός των Ουκρανών που καταζητούνται για αποφυγή στράτευσης ξεπερνά ήδη τις 500.000. Με τη μείωση του ορίου ηλικίας, αυτός ο αριθμός θα μπορούσε εύκολα να διπλασιαστεί ή να τριπλασιαστεί.

Ακόμα κι αν κάποιοι από αυτούς τους νέους συλληφθούν και σταλούν στο μέτωπο, είναι σαφές ότι, παρά τον εξοπλισμό τους με τα καλύτερα όπλα του κόσμου, δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τους έμπειρους Ρώσους στρατιώτες που μάχονται για τρία χρόνια.

Αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει τον Τραμπ: πιθανότατα θα προσπαθήσει να εκφοβίσει τον Πούτιν με ένα εκατομμύριο «νεαρούς καμικάζι», για τον εξοπλισμό των οποίων τις τελευταίες ημέρες ρέει ασταμάτητα δυτικός εξοπλισμός μέσω των πολωνικών λιμανιών, δρόμων και αεροδρομίων.

Άλλωστε, δεν είναι δικά του παιδιά, ούτε καν Αμερικανοί—γιατί να μην δοκιμάσει, μήπως και πετύχει;

Κύριλλος Στρέλνικοφ

RIA Novosti