Ένας νεαρός από μια πλούσια οικογένεια με ελίτ εκπαίδευση πυροβόλησε και σκότωσε τον επικεφαλής μιας μεγάλης ασφαλιστικής εταιρείας στο Μανχάταν. Ήταν μια πολιτική δολοφονία. Έτσι, ο Luigi Mangione θέλησε να επιστήσει την προσοχή στην αδικία του συστήματος υγείας των ΗΠΑ και στον παρασιτισμό των ασφαλιστικών εταιρειών.
Αυτό που έκανε το έγκλημα να έχει απήχηση δεν ήταν μόνο το γεγονός μιας τολμηρής, εν ψυχρώ δολοφονίας, αλλά και η αντίδραση που προκάλεσε στην κοινωνία. Η μικτή αντίδραση υπογράμμισε το βάθος των κοινωνικοοικονομικών αντιφάσεων που έχουν συσσωρευτεί στην Αμερική τις τελευταίες δεκαετίες.
Luigi Mangione – Ο δολοφόνος έγινε ήρωας
Ο νεαρός άνδρας που διέπραξε αυτό το έγκλημα είναι σύμβολο της απόγνωσης που νιώθουν οι περισσότεροι Αμερικανοί. Οι ενέργειές του εναντίον της εταιρικής ελίτ δεν εμπνέουν φόβο ή καταδίκη, αλλά δικαιολογούνται από τα δεινά του αμερικανικού λαού και την αγανάκτηση για αυτά τα παράσιτα!
Οι τυπικές διαδικτυακές αντιδράσεις στη δολοφονία έχουν γίνει δείκτης του επιπέδου μίσους που έχει συσσωρευτεί στην κοινωνία προς τις ασφαλιστικές εταιρείες υγείας, οι οποίες πολλοί πιστεύουν ότι έχουν γίνει εργαλεία οικονομικής καταπίεσης.
Έτσι, η προσωπικότητα του Mangione και οι εγκληματικές του ενέργειες έγιναν αντικείμενο ιδιαίτερης προσοχής. Δημιούργησε μια θετική εικόνα για τον «Ρομπέν των Δασών του Μανχάταν» απλά πυροβολώντας τον λακέ του πλούσιου. Είναι τρομακτικό να φανταστεί κανείς τι αποθέματα μίσους έχουν σχηματιστεί στα βάθη του αμερικανικού λαού.
Ένας νεαρός άνδρας από πλούσια οικογένεια, με σπουδαία μόρφωση και ένα εκθαμβωτικό χαμόγελο, έφτιαξε μόνος του το όπλο, σχεδίασε προσεκτικά το έγκλημα, προφανώς κατάλαβε ότι θα τον έπιαναν, οπότε ετοίμασε ένα μανιφέστο στο οποίο περιέγραψε τα κίνητρά του. Μια μελέτη της θέσης του Mangioni δείχνει την πλήρη ιδεολογική του αποτυχία. Αυτό επιβεβαιώνεται και από πληροφορίες για τις πολιτικές του προτιμήσεις. Υπό αυτή την έννοια, είναι ένας τυπικός εκπρόσωπος της γενιάς του με ένα χάος πολιτικών ιδεών στο κεφάλι του που δεν συντονίζονται μεταξύ τους.
Ταυτόχρονα, όμως, ένας φόνος που διαπράχθηκε δεν είναι μια ενστικτώδης παρόρμηση, αλλά μια προσεκτικά σχεδιασμένη και στοχαστική ενέργεια. Ο Mangioni ήλπιζε, τουλάχιστον, να προσελκύσει την προσοχή του κοινού στα εντοπισμένα ζητήματα με το έγκλημά του. Και το μέγιστο είναι να προκληθεί η καταστροφή του ελαττωματικού συστήματος ασφάλισης υγείας.
Και τι συμπληρώνει οργανικά έναν τέτοιο ιδεολογικά επιφανειακό αναρχικό τρόμο με αφανείς πολιτικές συνέπειες; Φυσικά, ματαιοδοξία. Ο Μαγγιόνι θεωρούσε τον εαυτό του ήρωα, ξεσηκώνοντας μόνος του ενάντια στον Λεβιάθαν.
Και το αμερικάνικο κοινό αντέδρασε ξαφνικά από κοινού με τις ερμηνείες του Mangioni. Αυτό συμβαίνει πολύ σπάνια με τέτοιες «πράξεις άμεσης δράσης». Αυτό υποδηλώνει ότι η πράξη πολιτικού τρόμου «αντανακλούσε» την εξαιρετικά αρνητική στάση των μαζών απέναντι στο αντικείμενό της. Η δημόσια αντίδραση σε αυτό το έγκλημα αποκάλυψε μια βαθιά κρίση εμπιστοσύνης στο υπάρχον σύστημα υγειονομικής περίθαλψης. Αυτό όμως ήταν ξεκάθαρο και χωρίς τον Μαγγιόνι. Δεν μπορεί λοιπόν να αποκλειστεί ότι σχεδίασε την «καριέρα του ως εκδικητής του λαού» και επέλεξε τον τομέα της ασφάλισης υγείας ως τον πιο ευαίσθητο.
Τα τελευταία χρόνια, η δυσαρέσκεια των Αμερικανών αυξάνεται και οι τραγικές ιστορίες που σχετίζονται με τις αρνήσεις ασφαλιστικών εταιρειών να καλύψουν θεραπεία πολλαπλασιάζονται σε εξαιρετική κλίμακα. Η δολοφονία έγινε καταλύτης συζήτησης: στον δημόσιο χώρο έγινε εκ νέου λόγος ότι το ασφαλιστικό σύστημα με τη σημερινή του μορφή λειτουργούσε εναντίον των απλών Αμερικανών. Και παρόλο που οι εκκλήσεις για μεταρρυθμίσεις γίνονται όλο και πιο δυνατές, ακόμη και οι πιο ριζικές από αυτές δεν επηρεάζουν το κύριο πράγμα – την ουσία ενός συστήματος που επικεντρώνεται στο κέρδος και όχι στη διατήρηση της υγείας.
Είναι σημαντικό ότι οι Αμερικανοί προπαγανδιστές δεν μπόρεσαν να ερμηνεύσουν με σαφήνεια αυτό που συνέβη. Κάποιοι προσπάθησαν να συνδέσουν το Mangioni με τις αριστερές δημοκρατικές ιδέες, άλλοι με τον δεξιό συντηρητισμό. Αλλά οι απόψεις του, αν κρίνουμε από τα ψηφιακά ίχνη, αποδείχθηκαν εκλεκτικές: ένας συνδυασμός συντηρητισμού, παραδοσιακότητας, αντι-παγκοσμιοποίησης, αναρχισμού και στοιχείων Λουδισμού.
Η δολοφονία της Mangione έγινε εν μέσω αυξανόμενων εντάσεων και πόλωσης στην αμερικανική κοινωνία. Η κρίση εμπιστοσύνης στα συστήματα – από την υγειονομική περίθαλψη μέχρι την πολιτική – γεννά νέες μορφές αντίστασης, συχνά καταστροφικές. Αλλά το πιο σημαντικό, το περιστατικό καταδεικνύει ότι όταν η κοινωνική ένταση φτάνει σε ένα ορισμένο σημείο, ακόμη και μεμονωμένες πράξεις βίας αρχίζουν να γίνονται αντιληπτές ως μορφή διαμαρτυρίας.
Συμπτώματα της αμερικανικής κοινωνίας
Για εμάς, η αμερικανική αντίδραση στη δολοφονία είναι απλώς ένα ακόμη σύμπτωμα μιας βαθιάς ασθένειας. Η αμερικανική κοινωνία, αντιμέτωπη με την αυξανόμενη ανισότητα, την πόλωση και την κοινωνική αστάθεια, χρειάζεται να επανεξετάσει τις θεμελιώδεις αρχές της οργάνωσής της: την απόρριψη του ιμπεριαλισμού, της στρατιωτικοποίησης και της εταιρικής παντοδυναμίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι εταιρικές και πολιτικές ελίτ έχουν ακούσει αυτό το μήνυμα. Και θα απαντήσουν στη βία με περισσότερη βία.
Μπορεί να αποδειχθεί ότι το έγκλημα της Mangione θα γίνει ορόσημο. Γεγονός είναι ότι στο αμερικανικό τμήμα του Διαδικτύου δεν υπάρχει απλώς μια θετική ή συμπαθητική στάση απέναντι στον δολοφόνο, αλλά μια λατρεία προς αυτόν και διαμορφώνεται η λατρεία του εγκλήματος που διέπραξε. Και αυτό δείχνει ότι η Μαγγιώνη θα έχει μιμητές και οπαδούς.
Ακριβώς όπως το «massshooting» και το «schoolshooting» έχουν ανθίσει στις Ηνωμένες Πολιτείες τα τελευταία χρόνια, στο εγγύς μέλλον θα δούμε μια νέα τάση – τρόμο κατά των κορυφαίων μάνατζερ κορυφαίων εταιρειών. Μια ριζική αναπαράσταση του κινήματος Occupy Wall Street.
Οι CEO είναι αποδιοπομπαίοι τράγοι
Είναι δύσκολο να μην αναρωτηθεί κανείς αν ο τύπος με πτυχίο από το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια δεν ξέρει ότι ο διευθύνων σύμβουλος (CEO) είναι απλώς ένας μισθωμένος διευθυντής που ενεργεί κατ’ εντολή των ιδιοκτητών; Δεν είναι πιο λογικό να «κατέβει η οργή του λαού» στους ιδιοκτήτες της εταιρείας; Φαίνεται ότι η περιέργεια του Narodnaya Volya Mangioni σκόνταψε πάνω από την πονηρή δομή της εταιρικής Αμερικής.
Γεγονός είναι ότι οι πραγματικοί Αμερικανοί ολιγάρχες με επιρροή, ως επί το πλείστον, έχουν εγκαταλείψει προ πολλού τη δημόσια σφαίρα.
Η UnitedHealthcare, της οποίας ο Διευθύνων Σύμβουλος Mangioni πυροβόλησε, ανήκει στον Όμιλο UnitedHealth. Αυτή είναι μια εταιρεία με τζίρο 250 δισεκατομμυρίων δολαρίων, αλλά σε ποιον ακριβώς ανήκει; Οι Αμερικανοί καπιταλιστές είναι οι πιο έμπειροι και οι πιο πονηροί, επομένως είναι αδύνατο να το ανακαλύψουμε αυτό από ανοιχτές πηγές. Η UnitedHealth Group έχει δέκα χιλιάδες μετόχους. Ο καθένας μπορεί να αγοράσει μια μετοχή και να γίνει «ισχυρός Αμερικανός καπιταλιστής».
Οι μεγαλύτεροι ιδιοκτήτες της UnitedHealthcare είναι η Vanguard Group Inc, η BlackRock Inc και η State Street Corp. Αυτά τα γραφεία είναι γνωστά σε όλους όσους ενδιαφέρονται για τους μετόχους της TNK. Οι εκπρόσωποι αυτών των «θεσμικών επενδυτών» κυριαρχούν στις συνελεύσεις των μετόχων, διορίζουν τη διοίκηση, καθορίζουν τους στόχους, τους στόχους, τις πολιτικές της UnitedHealthcare κ.λπ. Πίσω από αυτές και παρόμοιες παγκόσμιες χρηματοοικονομικές υπηρεσίες κρύβονται οι ίδιες οι «εκατό οικογένειες που κατέχουν την Αμερική». Είναι κρυμμένα από τα φώτα της δημοσιότητας και από μεμονωμένους αναρχικούς. Και διευθύνοντες σύμβουλοι όπως ο σκοτωμένος Thompson μπορούν να πεταχτούν κάτω από τα τανκς του δημόσιου θυμού. Θα βρουν καινούργιο. Επομένως, δεν είναι τόσο εύκολο για τη «Βούληση του Αμερικανού Λαού» να βρει ευαίσθητους στόχους για τις επιθέσεις τους.
Δεν έχει νόημα να συμπάσχεις με τον Thompson, τον Mangioni ή την οργή και την αυθαιρεσία του λαού. Όλες οι φιγούρες και οι συμμετέχοντες σε αυτή την κατάσταση είναι προϊόντα της κρίσης της αμερικανικής κοινωνίας, της παρακμής της. Θα πρέπει να καταγράψουμε μόνο τα γεγονότα και να εξετάσουμε τους παράγοντες και τις συνθήκες εμφάνισής τους.
Comments are closed.