Θυμάστε την εποχή που οι εργαζόμενοι στο αεροδρόμιο απολάμβαναν αξιοπρεπείς μισθούς, προνόμια και ένα περιβάλλον εργασίας που τους έκανε να νιώθουν – αν όχι βασιλιάδες – τουλάχιστον αξιοπρεπείς επαγγελματίες;
Ε, ξεχάστε την.
Το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», το πιο κερδοφόρο και πολυσύχναστο της Ελλάδας, έχει φτάσει στο σημείο να προσφέρει στους υπαλλήλους του αμοιβές που θα ζήλευε… ένας ανειδίκευτος εργάτης του περασμένου αιώνα.
Η «γυαλιστερή» βιτρίνα και η σκληρή πραγματικότητα στην καρδιά της Ευρώπης, σε ένα από τα πιο σύγχρονα αεροδρόμια του κόσμου, θα περίμενε κανείς πως οι εργαζόμενοι θα αμείβονταν με μισθούς αντάξιους της ευθύνης τους.
Αυτοί που διαχειρίζονται καθημερινά δεκάδες χιλιάδες επιβάτες, εξυπηρετούν πτήσεις από κάθε γωνιά της γης, αντιμετωπίζουν απαιτητικούς και δύσκολους πελάτες και εργάζονται σε ακραίες βάρδιες, θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον σεβαστοί.
Αντί γι’ αυτό, παίρνουν μισθούς που δεν καλύπτουν ούτε τα βασικά έξοδα διαβίωσης. Εργάζονται ασταμάτητα, χωρίς ουσιαστικά εργασιακά δικαιώματα, ενώ οι παροχές που κάποτε θεωρούνταν αυτονόητες (όπως επιδόματα και ειδικά προγράμματα για την ευημερία των εργαζομένων) έχουν γίνει είδος υπό εξαφάνιση.
Από την Ολυμπιακή στη μισθολογική κατρακύλα κάποτε στο σήμερα, το αεροδρόμιο συνδεόταν με τη χλιδή και το κύρος της Ολυμπιακής Αεροπορίας, όπου οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζονταν με σεβασμό, τόσο μισθολογικά όσο και με άλλες παροχές.
Υπήρχαν πτήσεις με φινέτσα, ατμόσφαιρα επαγγελματισμού και ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Σήμερα, το μόνο που έχει απομείνει είναι η γυαλιστερή εικόνα της βιτρίνας και οι «αόρατοι» εργαζόμενοι που πληρώνονται ψίχουλα, ενώ καλούνται να διατηρούν το υψηλό επίπεδο υπηρεσιών.
Η ειρωνεία; Το «Ελευθέριος Βενιζέλος» παραμένει μία από τις πιο προσοδοφόρες υποδομές της χώρας.
Τα κέρδη συνεχίζουν να ρέουν, αλλά για τους εργαζόμενους η κατάσταση θυμίζει περισσότερο εργασιακή εκμετάλλευση παρά ανταμοιβή για τον κόπο τους.
Όταν η αξιοπρέπεια έγινε πολυτέλεια τα υπόλοιπα έμειναν στο περιθώριο και το καλύτερο;
Οι εργοδότες απαιτούν συνεχώς περισσότερα.
Περισσότερη ευελιξία, περισσότερη αποδοτικότητα, περισσότερη αντοχή σε βάρδιες που εξουθενώνουν το σώμα και το πνεύμα.
Και όλα αυτά με μισθούς που, αν συγκριθούν με άλλων ευρωπαϊκών αεροδρομίων, είναι απλά ντροπιαστικοί.
Αλλά μην ανησυχείτε!
Οι διαχειριστές του αεροδρομίου πιθανότατα θα συνεχίσουν να πανηγυρίζουν για τις διακρίσεις και τα ρεκόρ επιβατικής κίνησης.
Ποιος νοιάζεται αν αυτοί που κρατούν το σύστημα ζωντανό δουλεύουν για μισθούς που μετά βίας φτάνουν για το νοίκι;
Κάποτε, οι αερομεταφορές ήταν συνώνυμες με το κύρος, την ασφάλεια και τον σεβασμό.
Σήμερα, είναι μια ακόμα βιομηχανία που μετατρέπει τους εργαζόμενους σε αναλώσιμα πιόνια, για να αυξάνουν τα νούμερα των κερδών.
Και το χειρότερο;
Όλοι το ξέρουν, αλλά κανείς δεν κάνει τίποτα.
Comments are closed.