Στην Ελλάδα του σήμερα, η έννοια του «εργαζόμενου πολίτη» έχει αποκτήσει έναν τραγικό χαρακτήρα, που αγγίζει τα όρια του παράλογου.
Οι μισθοί πείνας, οι εξαντλητικές ώρες εργασίας και η παντελής έλλειψη σεβασμού προς τους εργαζομένους έχουν καταστήσει τη χώρα μας μία από τις πιο εχθρικές για τον απλό εργαζόμενο στην Ευρώπη.
Και πώς να μην είναι;
Εδώ μιλάμε για μια χώρα που αντιμετωπίζει τους πολίτες της σαν αναλώσιμα γρανάζια, και όχι σαν ανθρώπους με δικαιώματα, ανάγκες και αξιοπρέπεια.
Μισθοί για γέλια (και για κλάματα) στην Ελλάδα, λοιπόν, μπορεί κάποιος να δουλεύει οχτώ (ή μάλλον δώδεκα) ώρες την ημέρα και να λαμβάνει ως αντάλλαγμα έναν μισθό που δεν φτάνει ούτε για να καλύψει το ενοίκιο.
Μιλάμε για μια αμοιβή που θα ήταν αστεία, αν δεν ήταν τόσο τραγική.
Ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη οι κατώτατοι μισθοί κινούνται σε επίπεδα που επιτρέπουν τουλάχιστον μία στοιχειώδη διαβίωση, εδώ καλούμαστε να κάνουμε οικονομία ακόμη και στο ψωμί.
Και το πιο ειρωνικό;
Οι πολιτικοί μας μιλούν συνεχώς για «ανάπτυξη», «πρόοδο» και «ευρωπαϊκά πρότυπα». Ανάπτυξη για ποιους, άραγε;
Για τους μεγαλοεπιχειρηματίες, που βλέπουν τα κέρδη τους να εκτοξεύονται, ενώ οι υπάλληλοί τους παλεύουν να επιβιώσουν;
Η καθημερινότητα του Έλληνα εργαζόμενου: ένα κακοστημένο ανέκδοτο η εργασία στην Ελλάδα συνοδεύεται από μια σειρά προκλήσεων που κάνουν ακόμα και τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα να φαίνονται πολυτέλεια.
Δουλεύεις υπερωρίες, αλλά δεν πληρώνεσαι γι’ αυτές.
Είσαι υποχρεωμένος να δουλέψεις και τις Κυριακές, γιατί, λέει, «η αγορά πρέπει να κινηθεί».
Και αν τολμήσεις να ζητήσεις τα νόμιμα δικαιώματά σου, σε περιμένει ένα μεγαλοπρεπές «ευχαριστούμε για τη συνεργασία» και μια θέση στην ουρά του ΟΑΕΔ.
Η ασφάλιση; Ένα παραμύθι.
Οι εισφορές παρακρατούνται, αλλά όταν έρθει η ώρα να ζητήσεις το παραμικρό, είτε αυτό λέγεται άδεια είτε ιατροφαρμακευτική κάλυψη, οι αρμόδιοι «δεν μπορούν να βοηθήσουν».
Και αν σε ενδιαφέρει η επαγγελματική εξέλιξη, καλύτερα να ξεχάσεις τα όνειρά σου. Στην Ελλάδα, προοδεύουν μόνο όσοι έχουν τα «κατάλληλα κονέ» και όχι οι ικανοί.
Η μεγάλη ειρωνεία: η «ευρωπαϊκή» Ελλάδα και φυσικά, όλα αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα που υποτίθεται ότι ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πόσο ευρωπαϊκή, όμως, μπορεί να είναι μια χώρα που θυμίζει περισσότερο Βαλκάνια του ’90 παρά σύγχρονη δημοκρατία;
Οι κυβερνώντες καμαρώνουν για τα ευρωπαϊκά κονδύλια και τα σχέδια ανάπτυξης, αλλά φαίνεται ότι αυτά τα χρήματα σπάνια φτάνουν στα χέρια των ανθρώπων που τα χρειάζονται πραγματικά.
Είναι τραγικό το πώς ο Έλληνας εργαζόμενος, που εργάζεται σκληρά για να συντηρήσει όχι μόνο την οικογένειά του, αλλά και ολόκληρη την οικονομία, αντιμετωπίζεται σαν πολίτης δεύτερης κατηγορίας.
Το κράτος τον βλέπει απλά ως αριθμό – έναν ακόμη φορολογούμενο που πρέπει να πληρώνει χωρίς να απαιτεί.
Το μέλλον; Υπάρχει ελπίδα; Αυτό που προκαλεί πραγματική οργή είναι η απουσία οποιασδήποτε ουσιαστικής αντίδρασης. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις μοιάζουν ανίκανες ή –ακόμα χειρότερα– συνεργάζονται με το σύστημα που υποτίθεται ότι πρέπει να πολεμούν. Η κοινωνία μοιάζει κουρασμένη και απαθής, λες και έχει αποδεχτεί τη μοίρα της.
Αν, όμως, δεν υπάρξει αντίδραση, η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει.
Οι εργαζόμενοι της Ελλάδας πρέπει να θυμηθούν ότι έχουν δύναμη – ότι χωρίς αυτούς, η οικονομία δεν μπορεί να λειτουργήσει.
Η ελπίδα, αν υπάρχει, βρίσκεται στην ενότητα, στη διεκδίκηση και στην απαίτηση για πραγματική αλλαγή.
Μέχρι τότε, η Ελλάδα θα παραμένει το παράδοξο της Ευρώπης: μια χώρα με τόσο πλούσια ιστορία και τόσο φτωχή παρόν, τουλάχιστον για όσους την κρατούν ζωντανή.
Comments are closed.